U današnjoj Ulici kneza Miloša bio je prvi korzo u Beogradu, zasijala je prva električna sijalica, a postavljen je i prvi semafor.
Deo Beograda koga seku ulice kneza Miloša i kralja Milana poznat je pod imenom kod Londona. Nije to ni prva ni poslednja gradska lokacija koja je nazvana po kafani. Interesantno je da ovo mesto čuva ime još od 1868. kada su tu podignuti hotel i kafana London. Ulica kneza Miloša bila je veoma važna za Beograd još od kada je tridesetih godina 19. veka knez Miloš Obrenović odlučio da je pretvori u novi administrativno-upravni centar. Osim toga, tadašnja Ulica Miloša Velikog kasnije je postala poznata kao prvi beogradski korzo.
Domovina korzoa je Italija. I sama reč korzo je italijanskog porekla i označava šetnju u kojoj ćete videti druge i biti viđeni. Na jednoj strani korzoa šetali su mladići, sa druge strane ulice devojke i mogli su da se “dodirnu” samo pogledima. Po uzoru na Beč i Pariz u kojima je često boravila, prvi korzo u Beograd dovela je kraljica Natalija. U to vreme u današnjoj Ulici kneza Miloša postojalo je šetalište, ali je tek sa Natalijom taj potez postao pravi korzo. Ona se tom ulicom prvo vozila fijakerom, pa onda i prošetala. Prilično brzo ova ruta postala je nezaobilazna ne samo mladićima i devojkama, već svim članovima porodice. Pokazivala su se ljupka deca i stari roditelji. Svi su bili doterani. Veliku pažnju, a i uzdahe privlačili su mladi konjanici koji su galopirali sredinom ulice. Kraljica Natalija je šetala okružena dvorskim damama. Ulicom su paradirali i luksuzni fijakeri koji su vozili gospodu sa cilindirma i dame sa čipkanim suncobranima.
Korzo je počinjao od hotela i kafane London. Stari hotel sagrađen je 1868. godine po projektu arhitekte Andrije Vukovića. Vlasnik tog zdanja bio je Kosta Stojanović. Restoran u prizemlju bio je ni na dobrom, ni na lošem glasu. Takvih je bilo mnogo i u Beogradu i širom Srbije. Klimavi stolovi, oronuo pod i konobari koji su znali svakog gosta. Ipak, izdvajao se od ostalih jer je to bila „poslovna“ kafana, najviše zbog svoje lokacije. Nedaleko od Londona bila je tadašnja Narodna skupština, kao i nekoliko ministarstava. Za kafanskim stolovima su se pisale tužbe i žalbe. Ko god je bar malo poznavao pravopis i termine tadašnje administracije pružao je usluge najčešće nepismenim seljacima.
Baš tu je nastao i izraz „drveni advokat“. Siromašni učenici, večiti studenti, pisari i kockari čekali su seljake koji su dolazili u grad želeći da isteraju pravdu na sudu. Oslonjena o drvenu kafansku ogradu, pomenuta gospoda pisala su tužbe i žalbe u predavala ih nadležnima, pa su tako i dobili nadimak "drveni advokati".
Bilo kako bilo, iako kafane odavno nema, taj deo grada se i dalje naziva “kod Londona”. Zbog te upečatljive odrednice i prodavinca široke potrošnje koja se nalazi na tom mestu zove se, a kako drugačije – London!
Kod Londona je postavljen i prvi semafor u Beogradu. Pored jedinog gradskog semafora nalazila se kućica u kojoj je sedeo saobraćajni milicioner. On je pritiskom na dugme menjao svetlo na prvom električnom sredstvu javne signalizacije.
Prva električna sijalica zasvetlela je u kafani Hamburg Šapčanina Petra Jovanovića, koja se nalazila na mestu današnje Elektrodistribucije. “Svetsko čudo” privlačilo je u kafanu impresivan broj gostiju.